Amerika Birleşik Devletleri tarafından1968 yılında başlatılan, F-X (Fighter Experimental) projesinde, talep edilen isterler, 40.000 lb. azami kalkış ağırlığına sahip ve maksimum 2,5 Mach sürat ile yüksek güç-ağırlık oranıydı. 1969 yılında bu kriterleri karşılayan McDonnell-Douglas'ın F-15'i projenin kazananı olur. Aynı yıl Sovyet Savunma Bakanlığı da yeni bir savaş uçağı için genel operasyonel gereklilikler hazırlamaya başlar. Amerikan F-15’larına karşı, yarıştan geride kalmamak adına, Sovyetler de kendi özel projelerini bu dönemde başlatırlar. Planlanan yeni avcı uçağı tek kişilik, yüksek manevra kabiliyetine sahip (Operasyonel limiti 9G) ve güç/ağırlık oranı 1.1 veya daha iyi olarak hesaplanır. Güçlü bir atış kontrol radarı ile orta ve kısa menzilli havadan havaya füzeler taşıyacak, yakın hava muharebesi için de 30mm yüksek atış hızına sahip topu olacaktır. Projenin bir diğer isteri de hem Hava Kuvvetleri (Voenno-Vozdushnye Sily–VVS) için hem de Hava Savunma Kuvvetleri (Voyska Protivovozdushnaya Oborona–PVO) için standart avcı uçağı olmasıdır. VVS taktik av uçağı isterken PVO önleme uçağına ihtiyaç duymaktadır. VVS uçağın ana üssünden uzakta, uzun süre Muharebe Hava Devriyesi yapabilmesini isterken PVO ise istenen sürede önleme için gerekli irtifaya ve bölgeye ulaşmasını istemektedir. Bu istekleri karşılamak için Sukhoi OKB (Opytnoye Konstruktorskoye Buro – Deneysel Dizayn Bürosu) T-10 projesini başlatır.

T-10’un yapısı, aşağıdaki temel tasarım özellikleri ile tanımlanır;